(vanuit Nienke)

Ik hoor allemaal stemmen om me heen, maar ik zie niks. Dan hoor ik een hele bekende stem, het is die van Daan. Oooh, ik hoop maar dat alles goed komt met Nienke, zegt hij snikkent. Ik heb echt hoofdpijn, denk ik bij mezelf. Ik probeer mijn ogen te openen. Ik zie allemaal schimmen. Dan word het wat helderder. Ik zie Daan, en een man en een vrouw in een witte jas staan. Nienke is wakker!! hoor ik Daan roepen. Hij begint te huilen. Wa-Wat is er allemaal aan de hand? vraag ik. Je bent met je hoofd tegen de punt van de wasbak gevallen, je hebt een gat in je hooft en een hersenschudding, zegt de zuster. Gelukkig was het maar een klein gat, hij is al gehecht, zegt de dokter. Ik weet het niet meer, alleen dat ik viel, zeg ik. Dat komt door de hersenschudding, zegt Daan. Ik dacht echt dat je dood zou gaan, zegt Daan en er stromen weer tranen over zijn wangen. Ik moet ook huilen, omdat ik Daan zie huilen. Wij laten jullie wel even alleen, zegt de dokter. Samen met de zuster loopt hij de kamer uit. Daan komt naast me zitten op bed. Hij slaat een arm om me heen. Ik leg mn hoofd tegen zijn borstkas. Zo zitten we daar een tijdje, zonder te bewegen, zonder wat te zeggen. Ik hou van je, zeg ik na een tijdje. Ik ook van jou, zegt Daan. In deze paar dagen ben je echt heel speciaal voor me geworden, net alsof ik je al jaren kent, zegt Daan er nog achteraan. Awh, zeg ik en er komt een lach op mn gezicht. Daan geeft me een kusje op mn voorhoofd.

(vanuit Melissa)

We zitten nu bij de moeder van Hannah in de auto. Ik moet huilen omdat een van mn beste vriendinnetjes nu in het ziekenhuis ligt. Owen slaat een arm om me heen. Het komt vast wel goed met Nienke, ik weet het zeker, zegt Owen. Hij drukt een kus op mn wang. De anderen zijn ook nog steeds in shock. De reis lijkt een eeuwigheid te duren. Dan zijn we eindelijk bij het ziekenhuis. Bij de balie vragen we waar Nienke ligt. We moeten van de balie-mevrouw naar kamer 77G. Het is nog een heel gezoek in het ziekebhuis. Eindelij, we zijn er, zeg ik. Ik ben echt kapot van al die trappen, lacht Owen. Jij hebt ook een conditie van 0, zegt Rein plagerig. Noh, das niet aardig Reintje, zegt Owen. NOEM ME GEEN REINTJE! roept Rein heel hard. Sssstttttttt! roep ik. Geen ruzie maken jongens, zegt Proesh. Wij maken geen ruzie, wij hebben een meningsverschilletje, zegt Rein op een heel bekakkte stem. Iedereen begint te lachen. Zullen we naar binnen gaan? vraag ik. Nienke is net wakker, er kan niet veel bezoek komen. Hooguit 4 bezoekers, zegt de zuster die net langs komt lopen. Ik blijf wel heir met de jongens op de gang, gaan jullie maar even bij Nienke kijken, zegt de moeder van Hannah. Is goed, zeg ik. En we lopen naar binnen.

(vanuit Hannah)

We lopen de kamer van Nienke binnen. Daar zien we Daan bij Nienke op bed zitten. Ik kan aan Nienke zien dat het niet meer zo heel slecht gaat. Ze heeft al weer wat kleur. Toen ze in de MAC op de grond lag, leek ze net een spook. Ze was echt lijkbleek. We lopen naar haar toe en geven haar omstebeurten een knuffel. Heey lievie, hoe voel je je? vraag ik. Mwah, ik heb wel hoofdpijn, maar voor de rest gaat het eigelijk wel goed, zegt Nienke. Gelukkig maar, zegt Melissa. Er komt een dokter binnen gelopen. Ik heb goed nieuws, zegt hij. Je mag vanavond al weer naar huis, daar moet je wel goed rusten en dan kan je maandag gewoon naar school. Iedereen is blij. Toen kwamen Owen, Rein en Nils ook binnen. We mochten van de dokter binnenkomen, zegt Nils. Nienke mag vanavond al naar huis, zeg ik tegen ze. De jongens zijn ook blij voor Nienke. Ik loop naar Nils toe en geef hem een knuffel. Dankje dat je me getroost hebt, ik vond het echt heel erg, zeg ik. Awh , het is toch vanzelsprekent dat ik je troost, jij bent mijn prinsesje, zegt Nils en geeft me een kusje in mn nek. We blijven nog de hele middag bij Nienke, en 's avonds rijden we weer naar huis.

Bij de 5 reacties schrijf ik verder!!!!